ယခုအပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေမာင္၀ံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ေဆာင္းပါး။
အဘရာမိုဗစ္ခ်္ မားေဒါ့ တက္ဆင္
ရုရွားႏိုင္ငံက ေခတ္ပ်က္သူေဌး၊ ခ်ယ္လ္ဆီး ေဘာလုံးအသင္းကို ၀ယ္ၿပီး နာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္ခဲ့သူ အဘရာမိုဗစ္ခ်္အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ႀကိမ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။
အာဏာရသူေတြနဲ႕ တည့္ေအာင္ေပါင္းၿပီး သတင္းမီဒီယာလုပ္ငန္းေတြကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္၊ အဲဒီေနာက္ ပိုက္ဆံရရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး လူၿပိန္းပရိသတ္အႀကိဳက္သတင္းေတြနဲ႕ လုပ္စားေနတဲ့ ၾသစေၾတးလ်ျပည္ေပါက္ သတင္းစာသူေဌးႀကီး ရုပတ္မားေဒါ့ အေၾကာင္းလည္း ကြၽန္ေတာ္ သုံးေလးႀကိမ္ထက္မနည္း ေရးခဲ့ၿပီးၿပီ။
ဒါတင္မက ျပည္သူ႕ဘ႑ာေတြကို တစ္ဖက္လွည့္နဲ႕ သုံးစြဲၿပီး ဆင္းရဲသားေတြ ေကာင္းစားေရးလုပ္ေပးတယ္လို႕ နာမည္ေကာင္းယူကာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားခဲ့တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျပဳတ္ တက္ဆင္အေၾကာင္းကိုလည္း အက်ယ္တ၀င့္ ေရးခဲ့ေသးတယ္ဗ်ာ။
အဲသလို ေရးခဲ့တာေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဆီမွာလည္း အလားတူ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ရွိေနခဲ့ ရွိေနဆဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေျပာခ်င္လို႕ပဲဗ်။ အဲသလိုလူေတြ မရွိပါဘူးလို႕ ဘယ္သူမွ ျငင္းမယ္မထင္ပါဘူး။ ျငင္းလာရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီလူကို နားရြက္ဆြဲၿပီး လွည့္ျပမယ္ဗ်ာ။
ပြေပါက္တိုးခဲ့တယ္ဆိုတာ
အဘရာမိုဗစိခ်္လို ေခတ္ပ်က္သူေဌးေတြဟာ ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလမွာ ေပၚခဲ့တာပဲဗ်။ သူတို႕လိုလူေတြဟာ ပင္ကို အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ခ်မ္းသာလာတာပါလို႕ ဘုရားစူးက်ိန္ေျပာရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ ယုံမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ ပြေပါက္တိုးခဲ့တာဟာ ပြေပါက္ကို ခ်ေပးတဲ့ အာဏာရွိသူနဲ႕ ေပါင္းစားခြင့္ ရခဲ့လို႕သာ ျဖစ္တယ္။ အဘရာမိုဗစ္ခ်္ဆိုရင္ ေရနံလုပ္ငန္းကို အခြင့္ထူးခံလုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့ရာက ပြေပါက္တိုးခဲ့တာပဲဗ်။
ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြဟာ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိတတ္ပါတယ္။ အာဏာရွိသူေတြနဲ႕ ေပါင္းစားၿပီး ႀကီးပြားလာသူေတြကို ခရိုနီ (crony) လို႕ ေခၚတဲ့ စကားလုံးေတာင္ တြင္က်ယ္ေနတာၾကာၿပီေကာဗ်ာ။
ခရိုနီေတြကို ဆက္အသုံးခ်မလား
ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ စီးပြားေရးတိုးတက္လာတာ ေရွးဘိုးလ္ (ဃ့ေနဘသူ) လို႕ ေခၚတဲ့ အစိုးရက အားေပးေထာက္ပံ့မႈနဲ႕ ေငြေၾကး အင္အားေတာင့္တင္းသြားသူ ခရိုနီမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္လို႕ဆိုကာ ျမန္မာႏိုင္ငံ စနစ္ေျပာင္း ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္မွာ ခရိုနီမ်ားကို ဆက္လက္အသုံးခ် သင့္တယ္လို႕ ယုံၾကည္သူတခ်ိဳ႕လည္း ရွိတယ္ဗ်။
ထင္ရွားတဲ့ ပညာရွင္တစ္ဦးက လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္အတြင္း အလားတူ အယူအဆမ်ိဳးကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုလိုက္ခ်ိန္က ျပည္သူေတြ ၾကားထဲမွာ တိုးတိုုးတစ္မ်ိဳး က်ယ္က်ယ္တစ္ဖုံ ျငင္းခုံခဲ့ၾကတာ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ပညာဒါန သတင္းပညာ သင္တန္းကေလးတစ္ခု ဖြင့္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ သင္တန္းသားေတြနဲ႕ ဒီကိစၥ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ေသး တယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ထုံးစံအတိုင္း သေဘာထားေတြ ကြဲျပားျခားနားၾက ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာဆို ျငင္းခုံေနၾကတာကို ရပ္နားခိုင္းၿပီး လက္ညိႇးေထာင္ မဲခြဲလိုက္တဲ့အခါ ခရိုနီေတြကို ဆက္လက္ ေနရာေပးၿပီး အသုံးခ်သင့္တယ္ဆိုတဲ့ ဘက္က ႏိုင္သြားတယ္။ သင္တန္းသား ၂၀ မွာ ခရိုနီေတြဘက္က ၁၀ ေယာက္၊ ခရိုနီဆန္႕က်င္သူ ၆ ေယာက္၊ ၾကားေနသူ ၄ ေယာက္ ေတြ႕ရတယ္ဗ်ာ။
ပါလီမန္အစိုးရေခတ္ကလည္း
ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ခရိုနီရာဇ၀င္ကို ေနာက္ေၾကာင္းနည္းနည္း ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္၁၉၄၈ ကစလို႕ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းအာဏာသိမ္းခ်ိန္အထိ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီအစိုးရ ေခတ္တုန္းကလည္း ခရိုနီဆန္ဆန္ ]]ကိုယ့္လူကိုယ္ၾကည့္}}ၿပီး အခြင့္ထူး ေတြေပးခဲ့တာပဲဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေတြ႕ရတယ္ဗ်။ အဲဒီတုန္းက လိုင္စင္ေခတ္လို႕ ေခၚတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေသးတယ္။ အာဏာရွိသူေတြနဲ႕ အလြမ္းသင့္သူေတြကို အင္ိပို႕လိုင္စင္၊ အိပ္စပို႕လိုင္စင္ဆိုတာေတြ ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒီကေန လိုင္စင္ေရာင္းစားတဲ့ လူတန္းစားေပၚလာတာပါပဲ။
လိုင္စင္ျပန္အပ္တဲ့ သခင္ေလးေမာင္
ကြယ္လြန္ေလၿပီးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး သခင္ေလးေမာင္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာသူတခ်ိဳ႕က သခင္ေလးေမာင္ကို ဖဆပလအစိုးရက ၾကည့္ရႈတဲ့အေနနဲ႕ လိုင္စင္ တစ္သိန္းဖိုး ခ်ေပးတာကို လက္မခံဘဲ ျပန္အပ္တဲ့အေၾကာင္း အေလးထားၿပီး ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီေခတ္က လိုင္စင္တစ္သိန္းဖိုးရသူဟာ ျပန္ေရာင္းမယ္ဆိုတာနဲ႕ ကုလားကုန္သည္ေတြက ေငြသားတစ္သိန္းေပးၿပီး စာရြက္လာယူေတာ့တာပဲတဲ့။ (အဲဒီတုန္းက တရုတ္ေတြက သိပ္မစြာေသးဘူး။ ျမန္မာျပည္စီးပြားေရးမွာ ကုလားကုန္သည္ေတြက ဖ်ံအက်ဆုံး။ အင္ပို႕ အိပ္စပို႕ကို ကုလားေတြ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာ မ်ားတယ္။)
ယူခဲ့သူေတြကိုလည္း မရႈတ္ခ်
ငါးေသာင္းဆုေပါက္ရင္ေတာင္ သူေဌးလို႕ အေခၚခံရတဲ့ေခတ္မွာ ေငြတစ္သိန္း အလကားရသလို ရမွာကိုေတာင္ လက္မခံတဲ့ သခင္ေလးေမာင္ ဟာ တစ္သက္လုံး ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနသြားရေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကို သိသူတိုင္းက အေလးမျပဳဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
သို႕ေသာ္ သခင္ေလးေမာင္ႀကီး လိုင္စင္တစ္သိန္းဖိုး ေပးတာကို မယူဘူးတဲ့ေဟ့ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ျပဳစကားသံေတြ က်န္ခဲ့သလို လိုင္စင္ေတြ ရေအာင္ယူ၊ ေရာင္းစားၿပီးေတာ့ ႀကီးပြားခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလည္း မနည္းမေနာ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြကေတာ့ လိုင္စင္ေရာင္းစားၿပီး ႀကီးပြားခဲ့ၾက တာပဲလို႕ ဘယ္သူကမွ မွတ္မွတ္ရရ မရႈတ္ခ်ခဲ့ၾကတာကိုလည္း သတိထားစရာ ပဲဗ်။
ႀကိတ္ၿပီးအားက်ေနခဲ့ၾက
ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက လူေတြဟာ အခြင့္ထူးခံစနစ္ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုေပမယ့္ အခြင့္ထူးခံခြင့္ရေနသူေတြကို စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီး အားက်ေနတဲ့သေဘာ ရွိတယ္။ အခြင့္ထူးမခံတဲ့ သခင္ေလးေမာင္လို ပုဂၢိဳလ္ကို ခ်ီးက်ဴးေလးစားေပမယ့္ အားမက်ဘူး။ မိမိကို အခြင့္ထူးလာေပးရင္ မယူဘဲ ေနမယ့္သူ အရွားသားဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႕ေခတ္ လူငယ္အခ်ိဳ႕က နာက်ည္းသံနဲ႕ ရယ္စရာလိုလို အတည္လိုလို ေျပာတတ္တာ ၾကားဖူးတယ္။ ``ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ´´ ``ျမန္မာျပည္မွာ အခ်မ္းသာဆုံး ခရိုနီတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္´´
ေမတၱာမြန္နဲ႕ ပဒုမၼာဆိုင္ေခတ္
ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္မွာ ေမတၱာမြန္တို႕ ပဒုမၼာဆိုင္တို႕ ဆိုတာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အခြင့္ထူးခံေတြ ကုန္၀ယ္စာအုပ္ကိုယ္စီရၿပီး အဲဒီဆိုင္ေတြမွာ အလကားနီးနီး သက္သာတဲ့ ေစ်းႏႈန္းနဲ႕ လူသုံးကုန္ေရာ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြေရာ ၀ယ္ခြင့္ရၾကတယ္။ သာမန္၀န္ထမ္းနဲ႕ ျပည္သူေတြက ျပည္သူ႕ဆိုင္မွာ ေခြၽးတလုံးလုံးနဲ႕ တိုးေ၀ွ႕ၿပီး မ၀ေရစာ စားေသာက္ ေနထိုင္ၾကရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး သခင္၀တင္က ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ပထမဆင့္ခ်ီးျမႇင့္ခံရသူေတြကို ထုတ္ေပးတဲ့ ပဒုမၼာဆိုင္ ကုန္၀ယ္စာအုပ္ကို သံေသတၱာထဲ ေသာ့ခတ္ သိမ္းထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထုတ္ျပၿပီး ဘာပစၥည္းမွ ထုတ္မထားတာကို သက္ေသထူတယ္။ သခင္၀တင္မိသားစုဟာ ရပ္ကြက္ျပည္သူ႕ဆိုင္နဲ႕ သမ၀ါယမဆိုင္ကပဲ အမ်ားနည္းတူ ၀ယ္စားပါတယ္။ ``ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ျပည္သူေတြနဲ႕ တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီတည္းသြားေနသလိုပဲ ေနထိုင္ႏိုင္ရမယ္။ ကိုယ္နဲ႕ ေလွတစ္စီးတည္း အတူတူပါလာတဲ့လူေတြ ငတ္ျပတ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တာည္း ထမင္းထုပ္ျဖည္စားေနတာမ်ိဳး မလုပ္ရဘူးကြဲ႕ ေမာင္၀ံသရဲ႕ မွတ္ထား´´လို႕ သခင္၀တင္ ေျပာဖူးတာ နားထဲက မထြက္ပါဘူးဗ်ာ။
လူတန္းစားသစ္ ဖတ္ရအၿပီး
ကြၽန္ေတာ္ဟာ အဲသလို ဆရာေကာင္းနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တာ အေတာ္ ကံေကာင္းတယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မဆလေခတ္မွာ ပဒုမၼာဆိုင္နဲ႕ ေမတၱာမြန္ဆိုင္က အခြင့္ထူးခံ ပစၥည္း၀ယ္ခြင့္ဆိုတာ အဲဒီေခတ္ရဲ႕ လူ႕အဆင့္အတန္းျပ အမွတ္အသား status symbol တစ္ခုလို ျဖစ္ေန ေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕လို ``သၾကားမရ ကားမရ´´အဆင့္ေတြက အားက်မိခဲ့မွာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ သို႕ေပမယ့္ သခင္၀တင္ရဲ႕ ၾသ၀ါဒမ်ားကို ၾကားနာရၿပီး ယူဂိုဆလပ္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး မီလိုဗန္ဂ်ီးလပ္စ္ရဲ႕ လူတန္းစားသစ္ The New Class စာအုပ္ကို ဖတ္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ထိုထိုေသာ အားက်စိတ္ေတြ (အလုံးစုံမဟုတ္ရင္ေတာင္) အေတာ္မ်ားမ်ား ကုန္ခန္းသြား ပါတယ္။
(ခက္ဆစ္အဓိပၸာယ္အျဖစ္ ရွင္းျပရရင္ သာမန္ျပန္တမ္း၀င္ အရာရွိ အဆင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ ေအာင္ေျခ ၀န္ထမ္းေတြကို အထူးႏႈန္းနဲ႕ ၀ယ္ခြင့္ ေပးတဲ့ သၾကားလည္း ၀ယ္ခြင့္မရ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အထက္က ေရြးခ်ယ္ခံ တန္းအဆင့္ Selection Grade အရာရွိႀကီးေတြလို ကား၀ယ္ခြင့္လည္း မရတာေၾကာင့္ သၾကားမရ ကားမရ အဆင့္လို႕ နာမည္တြင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္)
ဘယ္လို ဆက္စခန္းသြားၾကမလဲ
ခရိုနီလို႕ တိတိက်က် ေျပာပေလာက္ေအာင္ ပီျပင္သူေတြ ေပၚလာတာကေတာ့ န၀တလို႕ ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ အစိုးရနဲ႕ နအဖလို႕ ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္း သာယာေရးနဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီအစိုးရေခတ္မ်ားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာေသးတဲ့ ကာလမ်ားအတြင္း တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာတြင္ ႀကီးထြားလာတဲ့ ခရိုနီမ်ားဟာ ေရွ႕ခရီးကို ဘယ္လို ဆက္စခန္းသြားၾကမွာလဲ။ ႏိုင္ငံျခားက ၀င္လာၾကမယ့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူ အရင္းရွင္ႀကီးေတြနဲ႕ ဆက္ၿပီး ေပါင္းစားၾကဦးမွာလား။ ေတာင္ကိုရီးယားက ေရွးဘိုးလ္ သူေဌးႀကီးေတြလို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ခံယူခ်က္နဲ႕ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးကို တြန္းတင္ၾကမွာလား။ အခုအတိုင္းပဲ ဖဆပလေခတ္က လိုင္စင္ေရာင္းစားခဲ့ၾက သလိုမ်ိဳး ဆက္လုပ္ေနၾကမွာလား။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အလြန္စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေၾကာင္းပါဗ်ာ။
၁၈ ၀၇ ၂၀၁၂
maungwuntha@gmail.com
အဘရာမိုဗစ္ခ်္ မားေဒါ့ တက္ဆင္
ရုရွားႏိုင္ငံက ေခတ္ပ်က္သူေဌး၊ ခ်ယ္လ္ဆီး ေဘာလုံးအသင္းကို ၀ယ္ၿပီး နာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္ခဲ့သူ အဘရာမိုဗစ္ခ်္အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ႀကိမ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။
အာဏာရသူေတြနဲ႕ တည့္ေအာင္ေပါင္းၿပီး သတင္းမီဒီယာလုပ္ငန္းေတြကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္၊ အဲဒီေနာက္ ပိုက္ဆံရရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး လူၿပိန္းပရိသတ္အႀကိဳက္သတင္းေတြနဲ႕ လုပ္စားေနတဲ့ ၾသစေၾတးလ်ျပည္ေပါက္ သတင္းစာသူေဌးႀကီး ရုပတ္မားေဒါ့ အေၾကာင္းလည္း ကြၽန္ေတာ္ သုံးေလးႀကိမ္ထက္မနည္း ေရးခဲ့ၿပီးၿပီ။
ဒါတင္မက ျပည္သူ႕ဘ႑ာေတြကို တစ္ဖက္လွည့္နဲ႕ သုံးစြဲၿပီး ဆင္းရဲသားေတြ ေကာင္းစားေရးလုပ္ေပးတယ္လို႕ နာမည္ေကာင္းယူကာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားခဲ့တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျပဳတ္ တက္ဆင္အေၾကာင္းကိုလည္း အက်ယ္တ၀င့္ ေရးခဲ့ေသးတယ္ဗ်ာ။
အဲသလို ေရးခဲ့တာေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဆီမွာလည္း အလားတူ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ရွိေနခဲ့ ရွိေနဆဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေျပာခ်င္လို႕ပဲဗ်။ အဲသလိုလူေတြ မရွိပါဘူးလို႕ ဘယ္သူမွ ျငင္းမယ္မထင္ပါဘူး။ ျငင္းလာရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီလူကို နားရြက္ဆြဲၿပီး လွည့္ျပမယ္ဗ်ာ။
ပြေပါက္တိုးခဲ့တယ္ဆိုတာ
အဘရာမိုဗစိခ်္လို ေခတ္ပ်က္သူေဌးေတြဟာ ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလမွာ ေပၚခဲ့တာပဲဗ်။ သူတို႕လိုလူေတြဟာ ပင္ကို အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ခ်မ္းသာလာတာပါလို႕ ဘုရားစူးက်ိန္ေျပာရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ ယုံမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ ပြေပါက္တိုးခဲ့တာဟာ ပြေပါက္ကို ခ်ေပးတဲ့ အာဏာရွိသူနဲ႕ ေပါင္းစားခြင့္ ရခဲ့လို႕သာ ျဖစ္တယ္။ အဘရာမိုဗစ္ခ်္ဆိုရင္ ေရနံလုပ္ငန္းကို အခြင့္ထူးခံလုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့ရာက ပြေပါက္တိုးခဲ့တာပဲဗ်။
ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြဟာ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိတတ္ပါတယ္။ အာဏာရွိသူေတြနဲ႕ ေပါင္းစားၿပီး ႀကီးပြားလာသူေတြကို ခရိုနီ (crony) လို႕ ေခၚတဲ့ စကားလုံးေတာင္ တြင္က်ယ္ေနတာၾကာၿပီေကာဗ်ာ။
ခရိုနီေတြကို ဆက္အသုံးခ်မလား
ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ စီးပြားေရးတိုးတက္လာတာ ေရွးဘိုးလ္ (ဃ့ေနဘသူ) လို႕ ေခၚတဲ့ အစိုးရက အားေပးေထာက္ပံ့မႈနဲ႕ ေငြေၾကး အင္အားေတာင့္တင္းသြားသူ ခရိုနီမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္လို႕ဆိုကာ ျမန္မာႏိုင္ငံ စနစ္ေျပာင္း ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္မွာ ခရိုနီမ်ားကို ဆက္လက္အသုံးခ် သင့္တယ္လို႕ ယုံၾကည္သူတခ်ိဳ႕လည္း ရွိတယ္ဗ်။
ထင္ရွားတဲ့ ပညာရွင္တစ္ဦးက လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္အတြင္း အလားတူ အယူအဆမ်ိဳးကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုလိုက္ခ်ိန္က ျပည္သူေတြ ၾကားထဲမွာ တိုးတိုုးတစ္မ်ိဳး က်ယ္က်ယ္တစ္ဖုံ ျငင္းခုံခဲ့ၾကတာ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ပညာဒါန သတင္းပညာ သင္တန္းကေလးတစ္ခု ဖြင့္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ သင္တန္းသားေတြနဲ႕ ဒီကိစၥ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ေသး တယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ထုံးစံအတိုင္း သေဘာထားေတြ ကြဲျပားျခားနားၾက ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာဆို ျငင္းခုံေနၾကတာကို ရပ္နားခိုင္းၿပီး လက္ညိႇးေထာင္ မဲခြဲလိုက္တဲ့အခါ ခရိုနီေတြကို ဆက္လက္ ေနရာေပးၿပီး အသုံးခ်သင့္တယ္ဆိုတဲ့ ဘက္က ႏိုင္သြားတယ္။ သင္တန္းသား ၂၀ မွာ ခရိုနီေတြဘက္က ၁၀ ေယာက္၊ ခရိုနီဆန္႕က်င္သူ ၆ ေယာက္၊ ၾကားေနသူ ၄ ေယာက္ ေတြ႕ရတယ္ဗ်ာ။
ပါလီမန္အစိုးရေခတ္ကလည္း
ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ခရိုနီရာဇ၀င္ကို ေနာက္ေၾကာင္းနည္းနည္း ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္၁၉၄၈ ကစလို႕ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းအာဏာသိမ္းခ်ိန္အထိ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီအစိုးရ ေခတ္တုန္းကလည္း ခရိုနီဆန္ဆန္ ]]ကိုယ့္လူကိုယ္ၾကည့္}}ၿပီး အခြင့္ထူး ေတြေပးခဲ့တာပဲဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေတြ႕ရတယ္ဗ်။ အဲဒီတုန္းက လိုင္စင္ေခတ္လို႕ ေခၚတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေသးတယ္။ အာဏာရွိသူေတြနဲ႕ အလြမ္းသင့္သူေတြကို အင္ိပို႕လိုင္စင္၊ အိပ္စပို႕လိုင္စင္ဆိုတာေတြ ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒီကေန လိုင္စင္ေရာင္းစားတဲ့ လူတန္းစားေပၚလာတာပါပဲ။
လိုင္စင္ျပန္အပ္တဲ့ သခင္ေလးေမာင္
ကြယ္လြန္ေလၿပီးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး သခင္ေလးေမာင္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာသူတခ်ိဳ႕က သခင္ေလးေမာင္ကို ဖဆပလအစိုးရက ၾကည့္ရႈတဲ့အေနနဲ႕ လိုင္စင္ တစ္သိန္းဖိုး ခ်ေပးတာကို လက္မခံဘဲ ျပန္အပ္တဲ့အေၾကာင္း အေလးထားၿပီး ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီေခတ္က လိုင္စင္တစ္သိန္းဖိုးရသူဟာ ျပန္ေရာင္းမယ္ဆိုတာနဲ႕ ကုလားကုန္သည္ေတြက ေငြသားတစ္သိန္းေပးၿပီး စာရြက္လာယူေတာ့တာပဲတဲ့။ (အဲဒီတုန္းက တရုတ္ေတြက သိပ္မစြာေသးဘူး။ ျမန္မာျပည္စီးပြားေရးမွာ ကုလားကုန္သည္ေတြက ဖ်ံအက်ဆုံး။ အင္ပို႕ အိပ္စပို႕ကို ကုလားေတြ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာ မ်ားတယ္။)
ယူခဲ့သူေတြကိုလည္း မရႈတ္ခ်
ငါးေသာင္းဆုေပါက္ရင္ေတာင္ သူေဌးလို႕ အေခၚခံရတဲ့ေခတ္မွာ ေငြတစ္သိန္း အလကားရသလို ရမွာကိုေတာင္ လက္မခံတဲ့ သခင္ေလးေမာင္ ဟာ တစ္သက္လုံး ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနသြားရေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကို သိသူတိုင္းက အေလးမျပဳဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
သို႕ေသာ္ သခင္ေလးေမာင္ႀကီး လိုင္စင္တစ္သိန္းဖိုး ေပးတာကို မယူဘူးတဲ့ေဟ့ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ျပဳစကားသံေတြ က်န္ခဲ့သလို လိုင္စင္ေတြ ရေအာင္ယူ၊ ေရာင္းစားၿပီးေတာ့ ႀကီးပြားခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလည္း မနည္းမေနာ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြကေတာ့ လိုင္စင္ေရာင္းစားၿပီး ႀကီးပြားခဲ့ၾက တာပဲလို႕ ဘယ္သူကမွ မွတ္မွတ္ရရ မရႈတ္ခ်ခဲ့ၾကတာကိုလည္း သတိထားစရာ ပဲဗ်။
ႀကိတ္ၿပီးအားက်ေနခဲ့ၾက
ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက လူေတြဟာ အခြင့္ထူးခံစနစ္ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုေပမယ့္ အခြင့္ထူးခံခြင့္ရေနသူေတြကို စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီး အားက်ေနတဲ့သေဘာ ရွိတယ္။ အခြင့္ထူးမခံတဲ့ သခင္ေလးေမာင္လို ပုဂၢိဳလ္ကို ခ်ီးက်ဴးေလးစားေပမယ့္ အားမက်ဘူး။ မိမိကို အခြင့္ထူးလာေပးရင္ မယူဘဲ ေနမယ့္သူ အရွားသားဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႕ေခတ္ လူငယ္အခ်ိဳ႕က နာက်ည္းသံနဲ႕ ရယ္စရာလိုလို အတည္လိုလို ေျပာတတ္တာ ၾကားဖူးတယ္။ ``ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ´´ ``ျမန္မာျပည္မွာ အခ်မ္းသာဆုံး ခရိုနီတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္´´
ေမတၱာမြန္နဲ႕ ပဒုမၼာဆိုင္ေခတ္
ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္မွာ ေမတၱာမြန္တို႕ ပဒုမၼာဆိုင္တို႕ ဆိုတာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အခြင့္ထူးခံေတြ ကုန္၀ယ္စာအုပ္ကိုယ္စီရၿပီး အဲဒီဆိုင္ေတြမွာ အလကားနီးနီး သက္သာတဲ့ ေစ်းႏႈန္းနဲ႕ လူသုံးကုန္ေရာ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြေရာ ၀ယ္ခြင့္ရၾကတယ္။ သာမန္၀န္ထမ္းနဲ႕ ျပည္သူေတြက ျပည္သူ႕ဆိုင္မွာ ေခြၽးတလုံးလုံးနဲ႕ တိုးေ၀ွ႕ၿပီး မ၀ေရစာ စားေသာက္ ေနထိုင္ၾကရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး သခင္၀တင္က ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ပထမဆင့္ခ်ီးျမႇင့္ခံရသူေတြကို ထုတ္ေပးတဲ့ ပဒုမၼာဆိုင္ ကုန္၀ယ္စာအုပ္ကို သံေသတၱာထဲ ေသာ့ခတ္ သိမ္းထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထုတ္ျပၿပီး ဘာပစၥည္းမွ ထုတ္မထားတာကို သက္ေသထူတယ္။ သခင္၀တင္မိသားစုဟာ ရပ္ကြက္ျပည္သူ႕ဆိုင္နဲ႕ သမ၀ါယမဆိုင္ကပဲ အမ်ားနည္းတူ ၀ယ္စားပါတယ္။ ``ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ျပည္သူေတြနဲ႕ တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီတည္းသြားေနသလိုပဲ ေနထိုင္ႏိုင္ရမယ္။ ကိုယ္နဲ႕ ေလွတစ္စီးတည္း အတူတူပါလာတဲ့လူေတြ ငတ္ျပတ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တာည္း ထမင္းထုပ္ျဖည္စားေနတာမ်ိဳး မလုပ္ရဘူးကြဲ႕ ေမာင္၀ံသရဲ႕ မွတ္ထား´´လို႕ သခင္၀တင္ ေျပာဖူးတာ နားထဲက မထြက္ပါဘူးဗ်ာ။
လူတန္းစားသစ္ ဖတ္ရအၿပီး
ကြၽန္ေတာ္ဟာ အဲသလို ဆရာေကာင္းနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တာ အေတာ္ ကံေကာင္းတယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မဆလေခတ္မွာ ပဒုမၼာဆိုင္နဲ႕ ေမတၱာမြန္ဆိုင္က အခြင့္ထူးခံ ပစၥည္း၀ယ္ခြင့္ဆိုတာ အဲဒီေခတ္ရဲ႕ လူ႕အဆင့္အတန္းျပ အမွတ္အသား status symbol တစ္ခုလို ျဖစ္ေန ေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕လို ``သၾကားမရ ကားမရ´´အဆင့္ေတြက အားက်မိခဲ့မွာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ သို႕ေပမယ့္ သခင္၀တင္ရဲ႕ ၾသ၀ါဒမ်ားကို ၾကားနာရၿပီး ယူဂိုဆလပ္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး မီလိုဗန္ဂ်ီးလပ္စ္ရဲ႕ လူတန္းစားသစ္ The New Class စာအုပ္ကို ဖတ္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ထိုထိုေသာ အားက်စိတ္ေတြ (အလုံးစုံမဟုတ္ရင္ေတာင္) အေတာ္မ်ားမ်ား ကုန္ခန္းသြား ပါတယ္။
(ခက္ဆစ္အဓိပၸာယ္အျဖစ္ ရွင္းျပရရင္ သာမန္ျပန္တမ္း၀င္ အရာရွိ အဆင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ ေအာင္ေျခ ၀န္ထမ္းေတြကို အထူးႏႈန္းနဲ႕ ၀ယ္ခြင့္ ေပးတဲ့ သၾကားလည္း ၀ယ္ခြင့္မရ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အထက္က ေရြးခ်ယ္ခံ တန္းအဆင့္ Selection Grade အရာရွိႀကီးေတြလို ကား၀ယ္ခြင့္လည္း မရတာေၾကာင့္ သၾကားမရ ကားမရ အဆင့္လို႕ နာမည္တြင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္)
ဘယ္လို ဆက္စခန္းသြားၾကမလဲ
ခရိုနီလို႕ တိတိက်က် ေျပာပေလာက္ေအာင္ ပီျပင္သူေတြ ေပၚလာတာကေတာ့ န၀တလို႕ ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ အစိုးရနဲ႕ နအဖလို႕ ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္း သာယာေရးနဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီအစိုးရေခတ္မ်ားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာေသးတဲ့ ကာလမ်ားအတြင္း တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာတြင္ ႀကီးထြားလာတဲ့ ခရိုနီမ်ားဟာ ေရွ႕ခရီးကို ဘယ္လို ဆက္စခန္းသြားၾကမွာလဲ။ ႏိုင္ငံျခားက ၀င္လာၾကမယ့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူ အရင္းရွင္ႀကီးေတြနဲ႕ ဆက္ၿပီး ေပါင္းစားၾကဦးမွာလား။ ေတာင္ကိုရီးယားက ေရွးဘိုးလ္ သူေဌးႀကီးေတြလို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ခံယူခ်က္နဲ႕ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးကို တြန္းတင္ၾကမွာလား။ အခုအတိုင္းပဲ ဖဆပလေခတ္က လိုင္စင္ေရာင္းစားခဲ့ၾက သလိုမ်ိဳး ဆက္လုပ္ေနၾကမွာလား။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အလြန္စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေၾကာင္းပါဗ်ာ။
၁၈ ၀၇ ၂၀၁၂
maungwuntha@gmail.com
0 comments:
Post a Comment