ၿပီးခဲ့တဲ့(၁)ႏွစ္ကေတာ့ျပင္ဦးလြင္ကို တက္ၿပီးစာသင္ျဖစ္တယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ မသင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မသင္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာရဲ႕ အေတြးအေခၚပါတဲ့ စကားေၾကာင့္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျပင္ဦးလြင္မွာရိွတယ္။ သူက အဂၤလိပ္စကားေျပာ အလြန္ကၽြမ္းက်င္တယ္။ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း အလြန္ဖတ္တယ္။ စကားနည္းတယ္။ လူပ်ိဳႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဆရာမဟုတ္ဘူး။ က်ဴရွင္ဆရာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အသက္ကေတာ့ (၇၀)ေက်ာ္ပါၿပီ။ စာအလြန္ဖတ္တယ္။ သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ စကားစရတယ္။ ေမးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို “ဆရာ” လို႔ပဲ ရိုရိုေသေသေခၚပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း စာသင္ေပးဖူးတယ္။
တစ္ရက္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္မေမးဘဲ ဆရာက ေျပာတယ္။ “ဒီမယ္ ေမာင္ဘုန္း။ မင္းၾကည့္ရတာ ေမာလိုက္တာ။ ဘာအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတာလဲဆိုတာ မင္းေတြးမိပုံ မေပၚဘူး။ မင္းတို႔ဟာ စာသင္ဆရာနဲ႔ မတူဘူး။ အိမ္တကာကိုလည္ၿပီး အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတဲ့ ခ၀ါသည္နဲ႔တူတယ္” “ဗ်ာ …… ဆရာ ။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး” “ဟုတ္တယ္ေလကြာ။ ဟိုအိမ္ကို သြားၿပီးစာသင္လိုက္။ ဒီအိမ္ကိုသြားၿပီး စာသင္လိုက္။ ဟိုေက်ာင္းသြားလိုက္။ ဒီေက်ာင္းသြားလိုက္နဲ႔။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ၾကည့္ရင္ အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ့ ခ၀ါသည္ပါပဲကြာ။ အ၀တ္မျဖဴရင္ အဆူအဆဲခံရသလို ေအာင္ခ်က္ေတြနည္းရင္လည္း အေျပာခံရတာပဲ မဟုတ္လားကြ” ဆရာေျပာမွ ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀င္ျမင့္ေနမႈကို သတိျပဳမိတယ္။ ဆရာက ေမးတယ္။ “ေအာင္ျမင္မႈကို ဘယ္လို တိုင္းမလဲကြ” ဒီေမးခြန္းၾကားေတာ့ ေျဖဖို႔ နည္းနည္းခက္ သြားတယ္။ သိ့သလိုလိုေတာ့ ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပၚလြင္ေအာင္ ေျဖဖို႔ခက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ ရိွတာကို ေျဖလိုက္တယ္။ “ပိုက္ဆံေတြ၊ ေငြေတြ အမ်ားႀကီး၀င္တာ ေအာင္ျမင္တာေပါ့ ဆရာရဲ႕။ တိုက္ေတြ၊ ကားေတြရိွတာ ေအာင္ျမင္တာေပါ့၊ အေျခြအရံေတြရိွတာ ေအာင္ျမင္တာေပါ့။ သုံးခ်င္ရာသုံး။ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခြင့္ရတာ ေအာင္ျမင္တာေပါ့” ဆရာက ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလး ျပဳံးလိုက္တယ္။
“ဒါတင္ပဲလားကြ” “ခ်မ္းသာတာ ေအာင္ျမင္တာ မဟုတ္ဘူးလား ဆရာ” “ေအး ငါေျပာမယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာကို တိုင္းတာတဲ့ နည္းရိွတယ္။ ၀င္ေငြအနည္းအမ်ားနဲ႔ မတိုင္းရဘူး။ ၀င္ေငြ အနည္းအမ်ားအေပၚၾကည့္ၿပီး လူ႔တန္ဖိုးကို သတ္မွတ္တယ္ဆိုတာ အလြန္ေသးသိမ္တဲ့ လူ႔ဘ၀အျမင္ တစ္ခုပဲ။ ဒီမယ္ မွတ္ထားကြ။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ကို ကိုယ္တကယ္ ယုံၾကည္ရဲ႕လား ။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႕က်န္းမာေရးေတြ ထိခိုက္ေနသလား ။ ဒီအလုပ္ေၾကာင့္ မိသားစုေမတၱာတရားအေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ ထိခိုက္ေနသလဲ။ ဘယ္ေလာက္အထိ အခ်ိန္ေပးႏိုင္သလဲ။ ဒါေတြနဲ႔ တိုင္းရတယ္ကြ” ဆရာ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ အရိွန္သတ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယုံၾကည္ရာကို လုပ္ဖို႔ ၊ ကၽြန္ေတာ္၀ါႆနာပါရာကို လုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က ဆရာ့ဆီကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဆရာက ေန႔လည္စာ ထမင္းစားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အပ်င္းေျပေအာင္ စကားစလိုက္တယ္။ “ဆရာ အခုလို အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ျမန္မာစာကို ဘာသာျပန္လုပ္ေပးရတဲ့အတြက္ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ ဆရာ” “ေပးသေလာက္ ယူလိုက္တာပါပဲ” “ဆရာရယ္ ေတာင္းမွေပါ့” “ေတာင္းတယ္ဆိုတာ လူေတြရဲ႕ အလုပ္မဟုတ္ဘူးကြ။ လူဆိုတာ ေပးရတာ” “ဆရာက မေတာင္းေတာ့ သူတို႔က ဆရာ့ကို တန္ဖိုးထားၾကပါ့မလား၊ ဆရာရယ္ ” “တန္ဖိုးဆိုတာ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ရိွၿပီးသားပါ။ ပိုၿပီးေလ်ာ့ၿပီး သတ္မွတ္လို႔မရပါဘူး။ ေငြနဲ႔ေပးၿပီး ယူလိုက္တာ၊ ေငြေပးလိုက္တာဟာ တန္ဖိုး မဟုတ္ဘူး။ ေစ်းႏႈန္းပဲကြ။ တန္ဖိုးနဲ႔ ေစ်းႏႈန္းကို မင္းက ခြဲျခားမွ မသိ့ပဲကိုး” “ဆရာရယ္ ဆရာ့မွာလည္း အဆင္ေျပတာမွ မဟုတ္တာ” “ဒီမယ္ မွတ္ထားကြ။ တန္ဖိုးဆိုတာ ၾကည့္တက္သူ၊ သိတက္သူေတြရဲ႕အလုပ္။ ခပ္ညံ့ညံ့လူေတြ ဒီအလုပ္ကို မလုပ္တက္ပါဘူး။ သူတို႔က ငါ့အေပၚထားတဲ့ တန္ဖိုးဟာ ငါ့တန္႔ဖိုးအစစ္ မဟုတ္ဘူးကြ။ ငါ့တန္ဖိုးက သူ႔ဟာသူ ရိွၿပီးသားပါ။ ငါ့ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူတို႔ ဘယ္လိုတြက္ခ်က္သလဲဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူတို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၾကတာပဲ” ကၽြန္ေတာ့္ဆရာက စကားအဆန္းေတြ ေျပာတက္တယ္။ ေျပာရင္လည္း ထိမိတယ္။ ဟတ္ထိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အဆင့္သင့္ပါလာတဲ့ လက္ဖက္ရည္ကို ဖန္ခြက္ထဲထည့္ၿပီး ဆရာ့ကို ေပးလိုက္တယ္။ “ဆရာ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ ၀ယ္လာတာပါဆရာ” “ေအး ေကာင္းတာေပါ့” “ဆရာ့ဆီကို ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ျဖစ္တာ (၄) လေက်ာ္ခဲ့ၿပီေနာ္။ ဆရာေနေကာင္းရဲ႕လားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာခဲ့တာ” “ေနေကာင္းပါတယ္ကြာ။ က်န္းမာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသက္ႀကီးလာေတာ့ သိပ္ၿပီးမဟုတ္ခ်င္ေတာ့ဘူးကြ” လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဆရာက သူ႔ၿခံထဲကိုဆင္းသြားတယ္။ ငရုတ္သီးစိမ္းေတြ ခူးလာတယ္။ ခရမ္းသီးႏုႏုေလးေတြ ခူးလာတယ္။ ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ခရမ္းသီးေတြကို မီးဖုတ္လိုက္တယ္။ မီးဖုတ္ထားတဲ့ ငရုတ္သီးစိမ္းကို ေထာင္းလိုက္တယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ နည္းနည္းထည့္လိုက္တယ္။ ေရွာက္ရည္ညွစ္လိုက္တယ္။ ခုနက မီးဖုတ္ထားတဲ့ ခရမ္းသီးႏုႏုကိုလည္း ေျမပဲဆံနဲ႔ေရာၿပီး ဆီ၊ ဆားထည့္လို႔နယ္လိုက္တယ္။ စားပြဲခုံ အစုတ္ကေလးကို ခ်လိုက္တယ္။ ထမင္းကို (၂) ပန္းကန္ခူးလိုက္တယ္။ “ကဲ ေမာင္ဘုန္းေရ၊ ငါနဲ႔ အတူတူေန႔လည္စာ စားသြားကြာ” အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေကၽြးတဲ့ ဒီေန႔လည္စာကို စားႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ျငင္းရမွာလဲ ခက္တယ္။ စားလို႔ မကုန္ရင္လည္း အားနာစရာေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စားမယ္လို႔ ခ်က္ခ်င္း မေျဖမိဘူး။ “ဘာလဲ မင္းက မစားႏိုင္လို႔လား ။ အားမနာနဲ႔ေနာ္။ မစားႏိုင္လည္း ရတယ္။ မစားခ်င္လည္းရတယ္။ ငါကေတာ့ စားၿပီေမာင္ေရ” ဆရာက အားရပါးရ စားေနရွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့အတြက္ ေရေႏြးၾကမ္းငွဲ႕ေပးလိုက္တယ္။ ငရုတ္သီးေထာင္းကို ထမင္းေတြနဲ႔ နယ္လိုက္။ စားလိုက္။ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေသာက္လိုက္နဲ႔။ ဆရာစားတာကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိတယ္။ ေၾသာ္ … ငါ့ဆရာႏွယ္။ ဘ၀ကို ဘယ္လိုမ်ား အဓိပၸာယ္ဖြင့္ထားပါလိမ့္။ အိမ္အမိုးဆိုတာလည္း သက္ကယ္မိုးနဲ႔။ ၀င္းထရံနဲ႔ ျခံစည္းရိုးဆိုတာလည္း မရိွဘူး။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ စာအုပ္ေတြက အျပည့္ပဲ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ စာေတြပဲ ရိွမယ္ထင္တယ္။ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အသိ့ပညာေတြပဲ ရိွမယ္ထင္တယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းေနၿပီ။ အိပ္ရာ၊ အိပ္ခင္းဆိုတာလည္း ေကာင္းေကာင္းမရိွဘူး။ မည္းညစ္ေနတဲ့ ေခါင္းအုံးနံေဘးမွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ ၊ ျမန္မာစာအုပ္ေတြ ရႈပ္ပြေနတယ္။ အခ်ိန္တိုင္း စာဖတ္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ စာဆိုတာ သူ႔အတြက္ အဟာရျဖစ္ေနမွာ ေပါ့ေလ။
ဆရာက ထမင္းစားၿပီးေတာ့ သူ႔အိပ္ရာအနားကို သြားလိုက္တယ္။ ေဆးလိပ္တိုကို ရွာတယ္။ ေတြ႔တယ္။ မီးညိွ႕တယ္။ ေဆးလိပ္ကို တစ္ဖြာ ႏွစ္ဖြာေလာက္ အားရပါးရႀကီး ရိႈက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ေနတယ္။ ဆရာ့ကို စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္မိတယ္။ “ဆရာရယ္ ဆရာ့ကို ၾကည့္ရတာ ဆင္းရဲလိုက္တာ” ဆရာက ေဆးလိပ္တိုကို ဆက္ၿပီးဖြာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို ဂရုမစိုက္ဘူး။ သူ႔ကို ေျပာေနတယ္လို႔ေတာင္ သူက မထင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ၿပီးေျပာလိုက္မိတယ္။ “ဆရာရယ္ ဒီထက္ ေကာင္းေကာင္းေလးစား၊ ေကာင္းေကာင္းေလးေနပါလား။ ဆင္းရဲလိုက္တာ ဆရာရယ္”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာက ခပ္စိမ္းစိမ္းႀကီး လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေဆးလိပ္တိုကို ေဆးလိပ္ခြက္ထဲ လွမ္းထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀တစ္ခုလုံးကို ပဲ့တင္ျမည္ဟိန္းသြားေစတဲ့ ရိုးစင္းလွတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ဆရာက ေျပာတယ္။
“ဒီမယ္ မွတ္ထားကြ။ ကိုယ္မယုံၾကည္ရာကို လုပ္ေနရတဲ့ လူေတြနဲ႔စာရင္ ငါ့ဘ၀က အမ်ားႀကီး ခ်မ္းသာပါတယ္ ေမာင္ဘုန္းရ” “ဗ်ာ … ” ! ! ! ! !
ဦးဘုန္း (ဓာတု)
ေရႊမႏၱေလးဂ်ာနယ္
၂၀၁၀၊ ၾသဂုတ္
0 comments:
Post a Comment